मुंबईपासून प्रवासाची सुरुवात
वयाच्या अवघ्या १९व्या वर्षी अनिल अग्रवाल यांनी पाटणा शहरातील आपलं घर आणि कुटुंब सोडलं आणि स्वप्नांची नगरी मुंबईत आले. तेव्हा त्यांच्याकडे एक जेवणाचा बॉक्स आणि बेडिंगशिवाय दुसरे काहीही नव्हते. मुंबईत २१ रुपयांच्या भाड्याच्या खोलीत ते राहिले, जो त्यांनी इतर सात लोकांसह सामायिक केला. त्यांनी ८*९ फूट क्षेत्रफळाच्या खोलीत आपले कार्यालय (ऑफिस) उघडले. तेथून त्यांनी भंगार धातूची खरेदी-विक्री सुरू केली. काही दशकांतच मायानगरीने त्यांचे स्वप्न उधवस्त होऊ दिले नाही.
त्यांनी मुंबईत दिवाळखोरीच्या उंबरठ्यावर असलेली समशेर स्टर्लिंग कॉर्पोरेशन ही तांब्याची कंपनी त्यांनी प्रथम विकत घेतली. १९७० मध्ये त्यांनी ही कंपनी विकत घेण्यासाठी १६ लाख रुपये उभे केले, जी त्यावेळी खूप मोठी रक्कम होती. आपल्या मित्रांनी, कुटुंबीयांनी आणि स्वतःच्या बचतीतून जमा केलेल्या पैशातून त्यांनी ही कंपनी विकत घेतली. पण असे असूनही त्यांनी पुढील १० वर्षे भंगार धातूच्या व्यापाराचा व्यवसाय सुरू ठेवला, जो त्यांचा कौटुंबिक व्यवसाय होता. बिझनेस स्कूल सोडा, ते कधी कॉलेजलाही गेले नाही, पण आता एक मोठे उद्योगपती होण्याच्या मान मिळवला आहे.
वेदांत चेअरमनचे इंग्रजी खराब
वेदांत चेअरमनला आयुष्याच्या या टप्प्यावर अजून अडचणींचा सामना करणे बाकी होते. विशेषतः व्यवस्थित इंग्रंजी बोलता येत नसल्यामुळे त्यांना अडचणी येत होत्या. याबद्दल ते म्हणतात, “मी लगेच HSBC च्या एका बँकरला फोन करून कंपनीबद्दल प्रश्न विचारले. मला कळले की ड्युराट्यूब ही त्या वेळी ब्रिटीश टेलिकम्युनिकेशन्सची एकमेव पुरवठादार होती आणि ती फेल्थममध्ये होती. आमच्या संभाषणाच्या मध्यभागी एक मनोरंजक क्षण आला जेव्हा बँकरने मला म्हटले, ‘आय बेग योर पार्डन’. या वाक्याचा अर्थ काय ते मला कळला नाही. माझ्या जाड भारतीय उच्चारामुळे मी माझ्या प्रश्नाची पुनरावृत्ती करावी असे त्याला म्हणायचे होते हे मला नंतर कळले. पण त्यावेळी आम्ही दोघेही विचित्रपणे गप्प होतो आणि तितकाच गोंधळलो होतो! तो माझ्याकडून आणि मी त्याच्यापासून.”
यामुळे लंडनला गेले
वेदांत समूहाचे प्रमुख अनिल अग्रवाल यांनी सांगितले की, त्यावेळी जागतिक कंपन्या लंडन स्टॉक एक्सचेंज (LSE) वर सूचीबद्ध होत होत्या. आणि मला त्यांच्यापैकी एक व्हायचे होते. खरं तर मी सर्वात मोठे होण्याचे स्वप्न पाहिले होते म्हणून मी लंडनला जाण्याचा निर्णय घेतला.